Wegwerpkinderen?

Wegwerpkinderen. Zo heet de documentaire over adoptiekinderen die afgelopen week door Zembla uitgezonden is. En alleen die titel al, voorspelde dat ik me niet alleen verdrietig maar woedend ging voelen tijdens en na het zien ervan.

In het kort: de docu gaat over een handel in adoptiekinderen. Amerikanen kunnen een kind dat ze geadopteerd hebben en toch niet zo leuk vinden, gewoon weer de markt opsturen. Duizenden kinderen worden via Facebook aangeboden: kinderen die allang op zoek zijn naar een huis, mogen met korting mee.
Om de kinderen te presenteren aan belangstellenden, worden ze in mooie kleren gehesen en opgemaakt. Puistjes worden weggemoffeld met foundation en schrale lippen krijgen wat vaseline. Na deze mooimakerij mogen de kids de catwalk op en delen ze flyers uit om zichzelf te promoten. Volwassenen beoordelen de kinderen schaamteloos: op uiterlijk, op schattigheid, op leeftijd en op potentie.

Onvoorwaardelijk
Tijdens het kijken dacht ik voortdurend aan mijn zoontje. Aan de dag dat hij geboren werd en hoe hij onvoorwaardelijke liefde bij de geboorte cadeau heeft gekregen. Een geschenk dat toch ieder kind zou moeten ontvangen? Geadopteerd of niet: een ouder kiest voor je, en dat zou niet onder voorbehoud mogen zijn. Als ouder kies je voor een kind, en je kiest er dan voor dat je de verantwoordelijkheid neemt om er voor dat kind te zijn, hoe het kind zich ook gedraagt. Pas dan kan een kind zich veilig voelen en zich zo ontwikkelen tot een persoon die grip heeft op de wereld om hem heen.

Allemaal gedachten die me bij het zien van de documentaire door mijn hoofd schieten. We zien de 14-jarige Frank die een geïnteresseerde probeert te imponeren met emotioneel pianospel en kinderlijke tekeningen. De potentiële vader wil Frank wel een kans geven en hij mag mee naar huis: een grote woning met veel groen eromheen. Frank krijgt dus eindelijk een kans, maar na een half jaar moet hij weer de adoptiemarkt op. “Het klikte niet”, verklaart de voice over.

Collectief ongenoegen
Enige geruststelling vind ik in een collectieve uiting van ongenoegen die na de uitzending gedeeld wordt via social media. Moederharten breken, tranen zijn gevloeid, het vertrouwen in de mensheid wordt opgezegd.
En dan? Wat doen we dan? Want het gebeurt wel: elke dag worden er foto’s van kansarme kinderen online geplaatst die maar een wens hebben: ze hoeven niet naar Disney, maar willen gewoon een volwassene die van hen houdt. Ze hoeven geen nieuwe kleren of iPad, maar een liefdevol ontbijt om de dag te starten. Ze willen iemand die de spark in hun ogen herkent en erkent en de hand pakt om het pad naar een kansrijke toekomst te bewandelen.

Wat wil ik?
Wat ik wil met dit blog? Oprecht: ik weet het niet, ik wil verandering, beweging, ik wil het anders zien. Hoe? Geen idee. Maar laten we het onthouden: laten we ons ongenoegen blijven uiten. Kinderen zijn niet beter af bij ouders die hen niet willen, dat snap ik. Wat is het alternatief? Geen idee: een tehuis? Is dat beter dan vijf keer overgeplaatst te worden en vervuld te zijn met hoop? Is hoop niet dat wat een mens staande houdt? Ik weet het niet. Ik gun alleen elk kind onvoorwaardelijke liefde.

De documentaire is hier te vinden. Laat je weten wat je ervan vindt?