Zwangere vrouwen, verenigt u!

Ik heb ruim vijftig vriendinnen.

Online. Op Facebook. Daar heb je toch niks aan? Dacht ik ook: wat moet ik met wildvreemden online, praten over de dingen die me bezighouden. Mensen die ik niet ken, vreemden die mijn vertrouwen nog niet verdiend hebben, vrouwen die ik in het echte leven misschien voorbij zou lopen.

Totdat ik zwanger werd en vragen had waarmee ik bij niemand in mijn omgeving echt terechtkon (of wilde). Ik heb mijn zwangerschap beleefd als een enorm intense tijd waarin verandering dagelijkse kost was. Niet alleen mijn leven was dynamischer dan ooit: mijn lichaam transformeerde zich, elke dag een beetje meer. Ik voelde dingen waar ik bang of onzeker van werd of waar ik niks mee kon. En toen vond ik ze: mijn vriendinnen. Op een website schreven we dagelijks het een en ander, we waren ongeveer allemaal even lang zwanger, totdat iemand het idee opwierp om een Facebook-groep te beginnen. Ik meldde me aan en de forumnamen kregen een Facebookprofiel, een gezicht. Namen werden gelinkt aan de verhalen die we eerder gedeeld hadden en een intensieve vriendschap leek onvermijdelijk.

Spanning
We volgden elkaars zwangerschappen op de voet, waren verdrietig als iemand de groep verliet om soms nare redenen. We leefden met elkaar mee bij de 20-wekenecho’s, raadden de geslachten van elkaars baby’s en praatten over de naam. Langzaam kwamen onze uitrekendata dichterbij: wie werd de eerste die zou bevallen? Wie was de arme ziel die als laatst haar baby mocht ontmoeten? Bevallingen kwamen langs, en ik heb destijds mijn telefoon wel tweehonderd keer per dag opgepakt om te kijken of er weer een kleintje bij gekomen was. Toen eenmaal de jongste van de groep geboren was, kreeg ik kippenvel. Alle wonders waren er, stuk voor stuk. Nog een groot wonder: allemaal gezond.

En hier bleef het niet bij: toen eenmaal onze baby’s geboren waren, kwam er meer aandacht voor onze persoonlijke levens. Niet alleen het heden werd besproken, maar we vertelden om beurten onze geheimen, onze mooie momenten in het leven en zelfs onze trauma’s. Met kerst trokken we online lootjes en stuurden elkaar cadeautjes, stuk voor stuk met liefde voor en door onze online vriendin uitgezocht. Ik kreeg een kerstbal met de naam van mijn kindje, die me zo waardevol is, dat ik hem na de feestdagen in papier heb gewikkeld en netjes in een doosje heb gedaan. Dat is heel wat voor iemand die haar iPhone-scherm – niet overdreven – 3 keer in een half jaar kapot heeft laten vallen.

De aantrekkingskracht
Ik vind het zelf ook nogal gek: dat er vijftig vrouwen in Nederland (en een paar in België) zijn, stuk voor stuk anders maar zo bijzonder, die meer weten dan sommige van mijn offline vrienden. Ze vinden het niet erg als ik een tijdje niet reageer: ze hebben het zelf ook druk. En ze vinden het niet erg als ik iets ‘zeurderigs’ post, mijn ongenoegen uit over wat dan ook, want ze begrijpen dat ik soms gestuurd word door hormonen, net zoals zij. Soms voelt schrijven in die groep alsof ik in mijn dagboek schrijf: dezelfde eerlijkheid.

Een van de mooiste dingen vind ik ook, dat we elkaar van advies voorzien zonder de keuzes van een ander te veroordelen. Er zal best iemand zich een keer gekwetst voelen, laten we niet te zoet doen, maar het escaleert – over het algemeen – niet. Als er iets gebeurt met mijn zoontje, zijn het mijn online vriendinnen die ik opzoek.

Zoek ze op
Als zwangere vrouw, net bevallen vrouw, of als moeder: je hebt mensen om je heen nodig. Mensen die je helpen in je kraamweek, mensen die je helpen met je kindje, mensen die je helpen als je het zwaar hebt. Maar je hebt ook zeker mensen nodig die naast de praktische zaken, luisteren naar je onzekerheden en je angsten. Daarnaast heb je mensen nodig die tot vervelends toe kijken naar de foto’s van je baby en ook trots zijn op diens eerste hapjes en stapjes. Ik kan dan ook maar 1 tip geven als je (net) zwanger bent: zoek ze op. Zoek die online vriendinnen op, zodat je samen het avontuur aan kunt gaan.