Hoe is het nou om moeder te zijn?

Een vraag die mensen nu veel aan me stellen. Hoe is het om moeder te zijn? “Heel gaaf”, zeg ik meestal. Maar dat omvat lang niet hoe het is. Want hoe is het nou eigenlijk echt?

De clichés zijn waar, en ook dat is weer een cliché. Het was inderdaad de allermooiste dag van mijn leven toen Mik geboren werd, gezond op mijn borst lag. Zijn gehuil was mooier dan het meest ontroerende liedje en ja, hij is perfect. Niet alleen omdat hij tien vingers en tenen heeft. Nee zijn mond, zijn ogen, zijn haren, zijn benen, zijn nagels, zijn neus, zijn wimpers: alles. Alles is mooier dan ik ooit heb gezien. Bij niemand past de naam beter dan bij hem. En de kleertjes van de Prénatal? Er is geen baby die ze zo mooi draagt.

Geen advies klopt
En er was me al van alles verteld: als de baby er zo is moet je zo, en als de baby dat doet, moet je dit… Geen advies klopt echt. Hij moet leren in zijn eigen bedje te slapen, zeggen ‘ze’. De eerste weken sliep hij op mijn borst terwijl ik zelf in een lichte, waakzame slaap al zijn zuchtjes en hartslag registreerde. Als hij wel alleen sliep, zette ik de wekker en hield ik mijn contactlenzen ’s nachts in zodat ik een paar keer per uur kon kijken of alles wel goed ging. Of ik de dekens niet te hoog had opgemaakt, of hij het niet te koud had, of hij zijn sokjes niet had uitgetrapt. Ik was doodsbang dat hij zou stikken en ik daar doorheen zou slapen.Ik vond het heel zielig, hoe hij zo in dat bakje naast mijn ziekenhuisbed lag. Zo alleen, terwijl hij tussen Paul en mij instond. Hij had maandenlang in mijn buik gezeten en nu leek hij zo kwetsbaar in die te grote kleertjes. Hoe tevreden hij ook sliep: het knaagde een beetje.

“Als hij niet goed drinkt, kun je altijd gaan bijvoeden met kunstvoeding”, zei de kinderarts in het ziekenhuis. Ik keek naar mijn zoontje die zo ijverig zijn best deed om bij me te drinken. En het lukte misschien niet altijd meteen, maar ik zag eigenlijk gelijk dat het wel goed zou komen. Nu ruim drie maanden verder ben ik elke dag weer een beetje trots om hoe hij het doet. Dan kijkt ‘ie me al drinkend aan en schiet ‘ie in de lach. Ik krijg dan kriebels in mijn buik.

De havik op de bank
Ik wilde hem de eerste weken eigenlijk helemaal aan niemand geven. Leuk hoor kraamvisite, maar ik zat als een arend op de bank. Een minuut vasthouden is al lang genoeg, dan moet ‘ie weer naar mij. Inmiddels heb ik er gelukkig meer vertrouwen in, maar hem loslaten is niet te doen. Ik ging deze week weer werken en moest hem negen uur achterlaten. Niemand heeft me ooit verteld hoeveel emoties je kunt voelen in één keer. Blij, omdat ik een nieuwe baan had. Verdrietig omdat ik Mik moest missen. Schuldig, want ik liet hem in de steek. Schuldiger, want als ik niet ga werken, heb ik niet genoeg geld voor
hem.

En dan sta je daar, met een kolfsetje op de stoep van je nieuwe baan en moet je zo hard huilen. Drie maanden heb je met het allerliefste ooit in een cocon gezeten en dan moet je daaruit. Opeens. Het is niet alleen moeilijk om hem los te laten, je moet zelf ook weer de wijde wereld in. Functioneren, weet je wel. Niet alleen maar brabbelen met je baby, maar gesprekken voeren met grote mensen. En dan moet je ook nog proberen om het in die gesprekken niet constant over je baby te hebben. Het is werkelijkwaar niet te doen!

In te kleine kleertjes proppen
Nog zo’n cliché: het gaat te snel. Maar echt, het is verschrikkelijk. Ik heb met een betraand gezicht zijn te kleine kleertjes in een opbergbox gedaan. Toen hij een grotere maat luiers moest, vond ik dat niet leuk. Ik heb hem vorige week nog in een te klein pyjamaatje gepropt, waardoor hij zijn beentjes niet meer kon strekken. In zijn taal vertelt hij me al hele verhalen. Eerst kon hij me niet missen, geen seconde. Nu vindt hij het vaak fijn om even zelf in de box te spelen. Ik loop dan nog wel eens naar hem toe. “Heb je me nodig?” Maar nee, hij vermaakt zich prima met de leeuw, zebra en beer boven hem.

Gisteren zaten we op de bank, Paul en ik. Mik lag te slapen. Ja wat doe je dan? Foto’s op je telefoon opzoeken en kijken wie de allermooiste foto’s heeft gemaakt van de baby. Het is best belachelijk gewoon. Want je maakt ook niet af en toe een foto of filmpje: nee alles wat hij doet is het waard om vast te leggen. “Kijk hij fronst!” Snel een foto maken.

Moeder zijn, ja hoe is het? Ik voel vooral heel veel, de hele dag door. Soms ook veel twijfel. Of ik het wel goed doe. Of hij wel blij met mij is als moeder, of dat hij in de kinderwagen ligt en misschien denkt: “wie is die gekke vrouw met die rooie haren die tegen mij praat alsof ik een baby ben?”